به پرواز
شک کرده بودم
به هنگامی که شانه هایم
از توان سنگین بال
خمیده بود،
و در پاکبازی معصومانه گرگ ومیش
شبکور گرسنه چشم حریص
بال می زد.
به پرواز شک کرده بودم من.
***
سحرگاهان
سحر شیری رنگی ِ نام بزرگ
در تجلی بود.

با مریمی که می شکفت گفتم«شوق دیدار خدایت هست؟»
بی که به پاسخ آوائی بر آورد
خسته گی باز زادن را
به خوابی سنگین
فروشد
همچنان
که تجلی ساحرانه نام بزرگ؛
و شک
بر شانه های خمیده ام
جای نشین ِ سنگینی ِ توانمند
بالی شد
که دیگر بارش
به پرواز
احساس نیازی
نبود

امشب به وسعت تمامی شبهایی که تو را نداشتم.....

 دلم به حال تنهایی خود سوخت.....

 در کنار پنجره ام رویای دوست داشتنت را......

 به دست اشکهایم می سپارم .....

 تا همچون تو در خاطراتم مدفون شوند......

 میخواهم تنهایی ام را به آغوش گرمی بفروشم.....

 نه به آن مفتی که تو خریدی ......

به بهای سالهای باقی مانده از آینده ام!!!

پرنده ای از اعماق من برخاست

و به آسمان پرید

و هر چه قدر بالا و بالاتر رفت

بزرگ و بزرگترشد

در ابتدا گنجشکی بود

سپس چکاوکی

و پس از آن عقابی

سپس گسترده همچون ابر بهاری

و از آن پس

آسمان پر ستاره سرشار از عطر پرنده

از قلب من به آسما پرید

پرنده ای...

و همچنان که پرواز می کرد

بزرگ شد

و وسعت گرفت

هم اینک آسمان را سراسر سفر کرده است

اما آن پرنده هنوز قلب مرا ترک نکرده است